Nje mesuese POETESH

Rajmonda Qose Shkopi, u lind në qytetin e Kuçovës. Ka kryer studimet e larta për Gjuhë-Letërsi në Universitetin “A. Xhuvani” Elbasan. Ka mbrojtur në Fakultetin e Gjuhëve të Huaja, gjuhët :-anglisht, frēngjisht dhe italisht . Punon si mësuese prej 23 vitesh në qytetin e Beratit.

• Poezia e ka shoqëruar përgjatë gjithë rrugëtimit të jetës së saj. Është vlerësuar jo vetëm në konkurse, por edhe në gazetat e asaj kohe si: “Zëri i Rinisë”, “Drita”, etj. Është bashkautore me poezitë e saj në disa antologji, si në “Dua të flas me lule”, “Poezia nuk njeh kufi”, “Ora e Pavarësisë”, “Sofra poetike Boras 2023” në Suedi, Antologjinë Botërore “OPA Anthology of Poetry 2023″, Antologjinë e Poeteshave Shqiptare ” Frymëmarrje femërore” etj

…Ka fituar çmimin e tretë në Klinë-Kosovë në konkursin letrar”Ora e Tahir Deskut”, Çmimin e dytë në Kuçovë në konkursin “Për ty Kuçovë fisnike” , ka fituar Çmimin e dytë në Festivalin Mbarëkombëtar të Poezisë “Muza Poetike Budiane ” Mat dhe ka marrë pjesë në shumë konkurse me poezi duke u vlerësuar me certifikata mirënjohje e falenderimi.

Ka botuar dy libra me poezi
1.”Mos u dorëzo”
2.”Harrojmë të puthim vesën”.

CA PIKLA LUMTURIE
Më janë krisur ca pikla lumturie
Mbi syrin tim të qarë,
Çudi si kishin ngelur në jetë,
Sa mirë kanë mbetur gjallë!

E dot s’po zbrazen faqes së rreshkur,
Prej guackës së qepallës ku rrinë,
Thua kane frikë të prekin lëkurën,
A ndoshta mbajnë të virgjër rininë.

Si bekim erdhën nga tjetër kohë,
Kur mërzitja kish hedhur lak
Shkëndijat më rindezën kujtimet,
Dhe buzëqeshjen harruar n’atë prag.

MOS U TRISHTO VJESHTË!

Nuk prisja të vije kaq e zemëruar,
Me erëra të forta e me shumë bujë,
T’u ngrije buzëqëshjen pemëve të gjora
Duke bërë gjithandej rrëmujë.

Më butë ke ardhur vitet e tjera,
A mos vallë u trishtove se ky qytet
Dritaret i ka mbyllur,mungojnë të qeshurat,
Dhe ngjan si një muze i pajetë?

Prandaj dhe qiellin e mbulove me re
E prej tyre derdhe shi pikëllimi,
Por mos u trishto e arta vjeshtë,
Se qyteti do qeshi sa të zbardhi agimi.

KJO DHIMBJE NUK ËSHTË VETËM E IMJA

Prej vitesh kjo dhimbje tek unë ka bërë fole,
Si plagë në trup më është shpërndarë
Toka mëmë u thinj kur ia thashë
Kjo plagë e lëndoi drejtpërdrejt në asht.

A e keni ndjerë dhe ju fshikullimën e saj,
tek hapet porta e agimit?
Pasigurinë në çdo hap,
A nuk e keni ndjerë me ardhjen e zgjimit?
Apo mos vallë u mësuat të marshonit nën ritmin e saj,
Të mbyllni sytë, të heshtni, sikur askush s’ka faj?

A nuk e shihni se çdo ditë
degët e pemës shekullore po rrallohen,
E lisi plak ligështohet për bijtë e tij?
Dhimbja me kthetra pas gjoksit
shtrëngohet,
Kafshon zemrat malli,
shtëpitë u boshatisën,
s’ka dashuri.

Kjo dhimbje s’është vetëm e imja,
por e të gjithëve.
Troket me bastun,
godet në prag e gjurmë lë në shpirt.
Syri i qiellit ka kohë që qan,
Mungesa e njerëzve tanë
si dallgët që gërryejnë bregun çdo ditë.
Orët kacafyten në sinorin e vetëgjyqësisë
Kjo plagë kurbetlije maratonomakshëm
po djeg filizat pa mbirë.

Trungu shekullor qan fatin e tij,
kur hëna ndërron fustan nusërie ,
që s’e veshi kurrë.
Dhimbja ime, dhimbja e të gjithëve
Eshtrat në tjetër tokë
Me të njëjtin flamur.

Për sa kohë do vazhdojë vallë?
Eh, sa shumë duroka ky shpirt ëndërrimtar