Ne vargun e brishte te nje “MIMOZE”

Sa shume premtime…

Genjyem njeri- tjetrin,
Duke u pare ne sy,
Duke premtuar,
Perjetesi,
Une qe shume te desha,
Dhe ti qe luajte,
Me ata sy…

Pse…?

Pse je kaq e heshtur,
Sonte?
Veshtrimin hedhur,
Diku larg,
Papritur loti lagu faqen,
Se di kur do takohemi,
Prape?
Veshtrimin dot nuk e largon,
Moj Mimoze cfare te shqeteson?
Dhe ky lot spo te pushon,
Me thuaj vetem nje fjale,
Qe ta kem mos te ndjej,
” Mall”…
Ke nje brenge dhe dot,
Se thua,
Per ato hallet e tua,
Pse smi tregon edhe mua,
Ndoshta nje dite,
Kane per te mbaruar…

Sa shume une doja…

Sa doja te ishim,
Bashke,
Ne ate qe quhet,
” Mrekulli”…
Sa do doja te isha,
Me ty,
Te nxirrja mallin,
Qe kam per ty,
Sa do doja te te kisha,
Prane,
Te me perkedhelje,
Floket ngadale,
Sa do doja qe per nje cast,
Te te ndjeja prane,
T’a shuaj,
Ate qe kam brenda,
Si” zjarr”…
Ate qe une se shpreh,
Dot me fjale,
Ate qe i ndez zemrat,
” Flake”…
Ajo e embela dashuri,
Ate qe rruajme,
Fort ne gji,
Ate qe se them dot,
Me fjale,
Ajo qe me gerryen,
Ne kraharor,
Ajo qe me ben te ndihem,
” Femer”…
Ajo qe me ben te ndjehem,
” Grua”
Ajo qe u rrit dhe u formua,
Ne shpitra te trazuar,
Sa doja…