Nga Simon Tisdall
Shkalla e dështimeve strategjike të Kremlinit në Ukrainë është epike – dhe miti i shpërthyer i fuqisë ruse mund të çojë në shpërbërjen e regjimit.
Më shumë se kurrë, Vladimir Putin i ngjan kapitenit të Titanikut, që lundronte me fuqi të plotë përpara drejt katastrofës, i mashtruar nga supozimet e pasakta për pathyeshmërinë e anijes së tij dhe i verbër ndaj rreziqeve të errëta.
Gjithçka që kapiteni mendon se di është e gabuar, thotë gjuetari i thesarit modern, Brock Lovett, në filmin e vitit 1997. Dhe si vëzhguesit e Titanikut, Putini me kokë të gabuar nuk e dallon ajsbergun deri vonë.
Në Ukrainë, kjo nuk ishte domosdoshmërish e vërtetë deri më tani. Fjalimi i Putinit javën e kaluar, duke mobilizuar rezervat, duke përgatitur aneksime territoriale dhe duke kërcënuar luftën bërthamore, mund të kishte ndjekur lehtësisht një rrugë tjetër.
Në vend që të përshkallëzohej, ai mund të kishte shpallur fitoren, të shpallte një armëpushim. Një ofertë negociatash do të kishte shkelur Kievin, duke penguar përparimin e tij, duke ngrirë konfliktin dhe duke përçarë armiqtë e Moskës. Ai mund të kishte fituar kohë për t’u rigrupuar.
Por ai nuk bëri asgjë nga këto. Gjithnjë i inatosur dhe hakmarrës, Putinit i mungon guximi dhe imagjinata e nevojshme. Ai gaboi, përsëri. Dhe kështu kaloi një moment kritik. Tani është regjimi i Rusisë, jo Ukraina, ajo që përballet me mbytjen e anijes.
Që nga momenti kur ai doli në qendër të vëmendjes në vitin 1999, duke përdorur bomba të dyshuara terroriste për të forcuar imazhin e tij si një djalë i ashpër, nuk dukej i duhuri për të drejtuar . Vëzhguesit skeptikë, siç duket, kishin të drejtë.
Mbytja tragjike në vitin 2000 e nëndetëses ruse me energji bërthamore Kursk, me humbjen e më shumë se 100 jetëve, dha një pamje të hershme të Putinizmit. Ai ishte i avashtë për të reaguar, dukej i pakujdesshëm dhe i pashpirt dhe i hodhi poshtë me furi kritikat.
Gjatë dekadave që pasuan, Putin e ka drejtuar Rusinë ashtu siç e mësuan drejtuesit e tij të luftës së ftohtë të KGB-së të drejtonte operacione: të bashkonte, të jepte ryshfet ose të frikësosh njerëzit që të duhen, të heshtë ose të eliminojë ata që nuk i duhen. Kufomat vazhdojnë të grumbullohen pas fronit të tij.
Shkalla në të cilën Putin po gabon sërish për Ukrainën është befasuese. Shkalla e madhe e dështimit strategjik është vërtet epike. Ukraina, një demokraci e brishtë e pushtuar nga grindjet politike dhe korrupsioni endemik, është bashkuar në kombësi në kundërshtim me agresorin.
Aleanca e NATO-s, e fajësuar nga Putini për shkaktimin e konfliktit dhe e denigruar nga admiruesi i tij, Donald Trump, është më e fortë se kurrë. Shpenzimet evropiane të mbrojtjes po rriten. Neutralët, Suedia dhe Finlanda po përpiqen të bashkohen.
Në kontrast të fortë, performanca e dobët e forcave të armatosura dikur të respektuara të Moskës, sikletet e tyre në fushën e betejës, ankthet logjistike dhe lidershipi i dobët, kanë shpërthyer mitin e superfuqisë ruse. Ajo flluskë ka shpërthyer përgjithmonë.
Protestat në rrugë kundër mobilizimit dhe një eksod i rekrutëve të arratisur janë shenjat e fundit të ndryshimit. Zëra të tjerë e të spikatur ngrihen çdo ditë në opozitë. Elita rrotullohet.
Ajo që ndodhi javën e kaluar nuk ishte kryesisht për Ukrainën. Bëhej fjalë për të ardhmen e Rusisë, zbërthimin e rrezikshëm dhe të dëshpëruar të regjimit të saj dhe nëse ajo që do të pasojë do të jetë më demokratike, më respektuese e ligjit, më pak agresive.
Populli rus, jo fuqitë perëndimore apo fqinjët rajonalë, do të vendosë në fund. Mbretërimi i pandëshkueshmërisë së Putinit po i afrohet fundit. Ashtu si kapiteni i Titanikut, që shikon kot në errësirën e mbështjellë, ai thjesht nuk e di ende.
Anija e budallenjve të Putinit është e zhytur nën vijën e ujit. Ai po zhytet. Pyetja është, a do t’i marrë të gjithë me vete?/ Përshtati “Pamfleti” nga “The Guardian”
