Muza ne poezine e nje emigranti

Ka lindur në 1953 në Kular, fshat i Divjakës që sot nuk ekziston nga përmbytja e Shkumbinit. Pas gjimnazit ka punuar në punëra të ndryshme, si revizor dhe piktor në shtëpinë e kulturës Divjakë, në fund ishte përgjegjës i plazhit Divjakë dhe më pas emigroi në Itali atu ku jeton së bashku me familjen e tij.

Përpos vëllimeve të njohura të botuara emigranti nga Divjaka është në proçes botimi edhe të 5 vëllimeve të reja me poezi: “Loti i dashurisë”, “Pranverë e vonuar”, “Zëri i vendlindjes”, “Vjeshta do të vijë” dhe “Kohë e pamjaftueshme” .

Ka botuar këto libra me poezi:”Një dashuri më ndjek si hije”, “Më prit dhe pak”, “Pak më vonë”, “Këtu jam unë”, “Në sy ta shoh malli”, “Vajzat e Divjakës”.

VAJZA DHE ZOGU

E vendosi ngadalë në prehërin e saj,
Dhe gjumi zogun, menjëherë e zuri,
Aty fjeti pak dhe kur u zgjua, pastaj,
Ca thërrime buke, ajo zogut i pruri.

Një vajzë e vogël, një zog gjeti,
Kishte rënë, nga foleja në tokë,
Kur ajo e pa, e trishtuar mbeti,
Nga sytë e saj, po i rridhnin lotë.

E ledhatonte ngadalë me dorë
Por zogu i vogël, tentoj që të ik,
I dridhej zemra, fort në kraharor
Ishte i trembur dhe kishte frikë.

Po rrinte i strukur, në dorën e saj,
Me sytë e vegjël, i trembur shumë,
Me cicërima të lehta, filloj që të qaj,
Me sy të mbyllur, sikur donte gjumë.

Ngrohtësinë e dorës, që e mbante,
E ndjeu menjëherë, e po rrinte i qetë,
Cicërima gëzimi lëshoi, më s’po qante,
Si të ish mbuluar, nga e ëma e vet.

Se kishte uri, e me gëzim po hante,
Shikonte vajzën, me kokën mënjanë,
Me të u miqësua, e më s’po qante,
Sikur nënën e tij, të kishte pranë,

E donte zogun, por s’mund ta mbante,
Këtë vogëlushja e dinte shumë mirë,
Se më vonë ai, për nënën do të qante,
Si e puthi tek sqepi, pastaj e la të lirë.

E çoi zogun atje, ku e gjeti më parë,
E përkëdheli si fëmijë e aty e lëshoi,
Me cicërima e ëma, ishte duke qarë,
Kur e pa zogun, me krahë e përqafoi

NJË MALL DASHURIE
Je kaq e bukur, s’di me kë të krahasoj,
Ti nuk je imazhi, që dhe mund të tretët,
As si pikë vese, që mbi gjethe do pikoj,
Por je një muzë, je frymëzim për poetët.

Një poezi si ata të shkruaj doja dhe unë
Por sikur më thahet pështyma në gojë,
Je aq tërheqëse, sikur më deh me opium,
Dhe si i përgjumur ndonjëherë të vështroj.

Dhe me orë të tëra, rrija duke të pritur,
Që të shihja kur të vije e vetme fillikat,
Ti të gjithë ne, na ke bërë si të lajthitur,
Me këmbët e bukura, kur ecje, trak trak.

Të shihnim dhe mendonim në heshtje,
Se kush do të merrte, do e kishte atë fat,
Ndërsa ti kur kaloje, lije një buzëqeshje,
Disi të veçantë, jo ashtu si të gjitha gratë.

Nuk e di, se si ta quaja atë buzëqeshje,
Që ti me buzën tënde, aty ne na e lije,
Si një shkreptimë rrufeje, por pa rreshje,
Na godiste në shpirt, një mall dashurije.

E vendosi ngadalë në prehërin e saj, Dhe gjumi zogun, menjëherë e zuri, Aty fjeti pak dhe kur u zgjua, pastaj, Ca thërrime buke, ajo zogut i pruri.

Një vajzë e vogël, një zog gjeti, Kishte rënë, nga foleja në tokë, Kur ajo e pa, e trishtuar mbeti, Nga sytë e saj, po i rridhnin lotë.

E ledhatonte ngadalë me dorë Por zogu i vogël, tentoj që të ik, I dridhej zemra, fort në kraharor Ishte i trembur dhe kishte frikë.

Po rrinte i strukur, në dorën e saj, Me sytë e vegjël, i trembur shumë, Me cicërima të lehta, filloj që të qaj, Me sy të mbyllur, sikur donte gjumë.

Ngrohtësinë e dorës, që e mbante, E ndjeu menjëherë, e po rrinte i qetë, Cicërima gëzimi lëshoi, më s’po qante, Si të ish mbuluar, nga e ëma e vet.

Se kishte uri, e me gëzim po hante, Shikonte vajzën, me kokën mënjanë, Me të u miqësua, e më s’po qante, Sikur nënën e tij, të kishte pranë,

E donte zogun, por s’mund ta mbante, Këtë vogëlushja e dinte shumë mirë, Se më vonë ai, për nënën do të qante, Si e puthi tek sqepi, pastaj e la të lirë.

E çoi zogun atje, ku e gjeti më parë, E përkëdheli si fëmijë e aty e lëshoi, Me cicërima e ëma, ishte duke qarë, Kur e pa zogun, me krahë e përqafoi

NJË MALL DASHURIE Je kaq e bukur, s’di me kë të krahasoj, Ti nuk je imazhi, që dhe mund të tretët, As si pikë vese, që mbi gjethe do pikoj, Por je një muzë, je frymëzim për poetët.

Një poezi si ata të shkruaj doja dhe unë Por sikur më thahet pështyma në gojë, Je aq tërheqëse, sikur më deh me opium, Dhe si i përgjumur ndonjëherë të vështroj.

Dhe me orë të tëra, rrija duke të pritur, Që të shihja kur të vije e vetme fillikat, Ti të gjithë ne, na ke bërë si të lajthitur, Me këmbët e bukura, kur ecje, trak trak.

Të shihnim dhe mendonim në heshtje, Se kush do të merrte, do e kishte atë fat, Ndërsa ti kur kaloje, lije një buzëqeshje, Disi të veçantë, jo ashtu si të gjitha gratë.

Nuk e di, se si ta quaja atë buzëqeshje, Që ti me buzën tënde, aty ne na e lije, Si një shkreptimë rrufeje, por pa rreshje, Na godiste në shpirt, një mall dashurije.

Author: jehona