Poezi nga
Estela Taraj Daulle
Në një vështrim sipërfaqësor,
shfaqet lehte si ndihet njeriu i gjorë !
Sytë flasin çfarë i ndjen zemra,
Mimika tregon edhe brenga !
…
I njojta veshtrimet e tyre.
Jeta lexohej në ” ballë” !
Rrudhat edhe thinjat
jo nuk kishin nevoj për fjalë.
…
Ekzistokan shumë si ti !
Kudo hedh sytë theksushëm dukesh.
Me dhimbje të shikoj,
kur frikshëm strukesh .
…
I strukesh kësaj bote te madhe,
mbushur me arrogance !
Po dije,
po dije se ka edhe njerëz
“që kanë jetuar në të njëjtën hije” !
…
Ata…,
ata janë te rradhët,
që kanë ndjenjë dhimbsurie .
…
Sepse e dinë që dhe vuajtja e ka një “shije” !
Gur nuk ngurtësohet zemra,
se ka inde edhe vena !
Ndër to buron gjakë !
Të dhemb shpirti…,
nëse e cikon sadopak…!
