Secili prej nesh është mësuar që të shkojë në spital për të marrë shërbimin mj ekësor. Pasi bëhemi mirë, ne vazhdojmë jetën tonë të qetë.
Por, nëse ne apo të afërmit tanë nuk shërohen apo nuk bëhen mirë, të parët që ne fájësojmë janë m jekët, duke hedhur mbi ta një mal me ak uza dhe duke b esuar se ata i n egliz hojnë s ituatat.
Pikërisht personazhi kryesor në këtë histori është një mjek, i cili p ërballet me detyrën më të vës htirë në botë. Ai është m jeku kryesor në një s pital me fëmijë të së murë me leùkemi.
“Duket shumë i str esuar gjatë gjithë kohës. Vrapon sa këtu aty, kërkon të kujdeset për të gjithë në të njëjtën kohë, aq sa të jep përshtypjen e një doktori të hállakatur”, thotë Meri Stejson kry e-i nfermierja e pávionit.
Pol kohët e fundit ka shpenzuar një kohë të gjatë në spital dhe ai thuajse nuk ka shkuar fare në shtëpi pasi në sp ital ka pasur një rast të një fëmije në g jendje jo të mirë.
Madje, ai as nuk ka fj etur dhe gjatë gjithë kohës është i shq etësuar sa në një dhomë dhe në tjetrën dhe mendova që i duhet t’i rri afër, pasi në një gjendje të tillë edhe m jeku më i mirë në botë mund të gábojë nga lod hja.
Ai merrte rrugën për të shkuar drejt zyrës së tij, më pas bënte një d evijim dhe futej në një dhomë d epoje, aty merrte një çantë dhe pasi dilte nga ajo dhomë depo ai nx itonte me vrap të merrte ashensorin.
Dhe kjo lëvizje e ç uditshme ndodhte thuajse përditë, dhe pikërisht të gjithë ne mendonim se në atë orar ai person ishte në kre vatin në zyrën e tij duke fjetur. Por jo…
Një ditë mora guximin dhe vendosa ta ndjek në rrugëtimin e tij, pasi në mendje më vinin lloj lloj mendimesh. Në fillim kujtova se Pol (m jeku kryesor) kohët e fundit nga lod hja kishte filluar të dilte nga vetvetja e tij, por nuk e di… Çfarë nuk po mendoja.
