Unë jetoj me shqiptarët dhe nuk kam probleme me ta. Duket se me shume kane problem politikanët kosovar dhe serb me ne. Ketu jetojmë nje jete normale si të gjithë njerëzit dhe shpresojmë për ditë më të mira per te gjithe, ka thëne fillimisht kolegja Emilija Mladenovic per JugMedia.
Une si një qytetare e Banjës se Siharinës, afër Medvegjës, dëgjoj e lexo lajme te ndryshme per shekmbime, lexoj rreth tensioneve të larta, por ketu ne Medvegje nuk shof, nuk verej asgjë, vetëm nese eshte dikund edhe naj Medvegj tjeter.
Emilija Mladenovic: Unë jam gazetare. Ndonjëherë unë shkruaj një lajm të tillë, unë transmetoj deklaratat e nev;eritshme të politikanëve. Madje ata flasin edhe per Iufte, qe ndoshta kemba e tyre kurre ska shkelur ne keto tri komuna?!, thote ne vazhdim qyetarja dhe gazetarja nga Lugina e Preshevës.
Dhe më kujtohet, megjithëse isha i vogël, më 25 mars 1999 – vendi i ngjarjeve të komunave të Medvegjës serbët nga fr;ika fisnin se hyri UCPMB e shqiptaret hyne paramiItaret serbe. Ishte një p.anik i përgjithshëm. Popullata largohej nga fshatrat, serbet kryesisht strehoheshin në qyetet ne Medvegjë, kurse shqiptarët u tërhoqën në male.
Kurse te nesermen te gjithe u kthyen ne shtepite e veta dhe vazhduan jeten duke ndihmuar njeri-tjetrin. Dhe nëntëmbëdhjetë vjet më pas, ata ende jetojne bashke si fqinjë, kolegët dhe miqtë, të gjithë njerëzit janë vetëm se, vetëm njerëzit të cilët besojnë perendive ndryshme, por ata i ndajnë shqetësimet e njëjta, problemet dhe gëzimet.
Ne s’kemi problem me shqiptaret. Bile kur te shkojme dikah celsat e shtëpise i lëm tek ta, thote serbja nga Medvegja. Për vite të tëra, degjoja zera te ndryshme per Medevgjen dhe jeten tone me shiptaret, te cile tshpesh me pyetein “Phaaaa, po atje ka shqiptare si mund të jetoni bashkë..” e kështu me radhe (“Jaoj, pa tamo ima Albanaca, kako živite svi tamo zajedno?!”).
”Kështu ne jetojmë ketu, me je jete normale si njerëzit e tjerë dhe të shpresojnë për ditë më të mira, si të gjithë njerëzit.
