Na plaçkiten, e na zvarriten,
E tërë tokën me flakë e sh’ndritën,
E me njerëz të vrarë e mbuluan,
Me e nda nanën prej fëmijes
As nuk e diskutuan, me nda babain
Prej të birit, e kishin deshir,
E mbuluanë tokën me pa meshirë.
Luten njerzit me lotë në sy,
A ka dhimbje më të madhe për një njeri,
Ti vritet femija ndër sy !
Mjer për mua e mjerë për ty.
Kjo dhimbje po më shtrëngon,
Fort në gji, po më nxë frymë,
E s’po me lë të shikoj më mir.
Ti vritet baba e nana,
Motra e vellai
Dhimbja edhe më shumë rënkoi,
Dhimbja edhe më rënd vazhdoi,
Jo s’po dimë , edhe sa mund të durojmë.
Po vdesim çdo ditë për’së gjalli,
Po na rënkon më shumë malli.
Me dy duar mbi kokë,
po i përcjellim të vdekurit edhe sot.
S’na mbet njeri për të na ngushulluar,
S’na mbet njeri për të na përqafuar,
S’na mbet njeri për të na vizituar,
U rreshtuan vdekjet në numër të pa’numeruar,
E u shtuan dhimbjet të tepëruar,
E të pa’përballuar,
Duke vrarë njeriu -njerinë pa e menduar!
Se as unë e as ti këtë tokë
S’kemi për ta gëzuar.
Jo askush nuk jetoi përgjithmonë
Askush vdekjes nuk i shpëton
Askush nuk gëzon atë
Perveç rriskut të Allahut që ta çonë.
Prandaj o njeri, me çfarë nuk u pajtov ti,
Që na sulmuat në fshehtësi,
E na bëtë shumë pa‘drejrësi.
Allahun jua kemi lenë
Një për një, ashtu si vdekjet
Na i rreshtuat në numër të pa numeruar.
Allahu hak marrëtë
Për çdo lot të derdhur nga duart e juaj..!
Na betë vdekje në shumës
E na betë të gjallë në numër
Na pret këmbët e duar,
E na betë të gjymtuar.
Na sakatuat, s’na latë duar
Që me jorganë për t’u mbuluar
S’na latë kembë për të ecur
Na zutë frymë të gjallë,
Por të vdekur.
Gjaku jonë u rrodhë si ujë në tokën tonë
Loti jonë u be lumë në tokën tonë,
Dhimbjet për ti lehtësuar
E dhimbja jonë u shtua,
Vetëm u shtua.
Tokën s’pranuam, për ta lëshuar,
E tani atë tokë me të vdekur e kemi mbuluar.
Të gjallët mbi këtë tokë janë si
Të pa jetuar, prandaj edhe të parët tanë vendin
E kanë pas leshuar.
Në që su larguam morem si shpërblim,
Vdekjet me dy duar e i varrosëm tanët,
Tokën për ta gëzuar.
S’më mbet njeri më ,
Edhe këtë që e kam në krah
Të vdekur po e përqafoj,
Ta varros me duart e mia
E zemra ime bashkë me të ka vdekur,
Edhe pse gjak në vena
Pikon, dhimbjen më të madhe
Kjo zemër po përjeton.
A thua valle shërimin
ndonjëher kjo zemër a do ta përqafoj?!
Apo bashkë me atë fëmijen,
Nënen, babën, motrën, vëllan edhe ajo do të shkoj ! ?
O Allah o fuqi’plotë,
O mëkate’fales,
O mishirus, mëshirë’plotë,
O mëshirë’bërës
Po të lutemi me pa’fuqi shpirterore, fizike-mendore,
Po të lutemi me lotë në sy,
Na forco besimin e na mbaje në rrugë të drejt ti.
Pavarsisht vdekjeve e dhimbjeve
Qe na kanë shkaktu,
Ne me lotë në sy,
Për to, ty tu kemi drejtu…
Të lutem o Allah
Vdekja pëlciti edhe sot,
Ata nuk po ndalen dotë.
Kush ju tha të heshtni,
E dhimbjen në gji ta mbani?!
Kush ju tha të dorzoheni e të mos luftoni,
E më mënget e trikove, xhupave lotin në sy ta pastroni?!
Kush ju tha…?!
Kthehuni e vetëvetës llogari kërkoni,
Pse po gaboni pse po dorzoheni,
E luftën me luftë se pranoni.
Se luftoni, po rrini e qani
Mbi trupat e vdekura lotët i leshoni ! ?
Pse ndihme nga Zoti s’kerkuat,
Luften për ta vazhduar e për ta fituar
Allahu dhe në Kuranë na ka mësuar
Që çifutët me lufte duhen luftuar,
Jo të rrini të dorëzuar
E trupat e vdekur të femijeve tuaj
Ti mbani në duar…!
